Anders dan anders, maar daarom niet slechter.
Het Schouwburgplein bleef dit jaar leeg. Geen gejuich, geen gelach, geen geschater, geen traantjes (voor het lange afscheid), geen patrouillekreten om de stad wakker te schudden, geen ellenlange optocht naar het station.
Een leeg perron, een lege trein op enkele mensen na die zich nu geen zorgen hoefden te maken om een zitplaatsje te bemachtigen, om geschreeuw in hun oren te krijgen, om omsingeld te worden door honderden echte scouties.
Anders dan anders, maar daarom niet slechter.
De parking aan het Magdalena zwembad heeft waarschijnlijk nog nooit zoveel autobanden weten scheuren, door auto’s zoekend en vechtend achter dat laatste parkeerplaatsje.
De honderd stampende voetjes deden het water in het zwembad daveren.
De overdosis aan fluo brandde in de ogen. Maar voor sommige was het nodig, de slapertjes smolten weg als sneeuw voor de zon.
Patrouillekreten werden geluid zodat de ganse wijk zou weten: ‘Er komt een stille zaterdagnamiddag’.
Vlug nog een afscheidszoen en een paar in de zakken voor achteraf. Twee bussen werden volgeladen met kapoentjes, welpen, jojo’s, verkenners, voorstammers en een tweetal leiding. De overige leiding leidde de kudde van 129 met de auto naar de prachtig locatie.
Anders dan anders, of toch ook niet. De rest van het weekend verliep volgens traditie.
De verkenners hadden naar jaarlijkse gewoonte mooie wandelroutes uitgeschreven. En hoe kan het ook anders: desondanks liep een groep toch grandioos verkeerd. Maar daar was het ongeluk van dag één nog niet mee op. Een plots telefoontje zette iedereen in rep en roer. Hélène Delbecque, een kapoentje, moest naar het spoed. Een paar uur later stond haar mama er om haar op te halen om haar door een dokter in Kortrijk te laten verzorgen. Traantjes stroomden over Hélène haar wangen. Raar maar waar, ze waren niet van pijn, maar van verdriet om het weekend te verlaten. Een echte Saeftingher dus. Met haar koppigheid en krokodillentranen overtuigde ze haar ouders om haar toch nog terug te brengen zaterdagavond.
De fouriers (Sara, Marie V., Elise, Arno, Julie en Jb) zorgden voor de lege maagjes, met voor elk wat wils: macaroni, bolognaise en zelf een vegetarische spaghettisaus.
Als iedereen had verorberd wat hij kon, was er nog kort een ravotmomentje om daarna te kijken naar het spectaculaire toneeltje van de leiding en voorstam.
De kapoenen hadden met de fitnessclub ‘Gymnastiek’ een paar grote dutsen en waren hopeloos opzoek naar nieuwe, talentvolle gymnasten!
De welpen bevonden zich in de wereld van de fluostiften, die één voor één werden uitgeschakeld door typex, jagers en uitdroging tot er maar één stift overbleef.
De jojo’s hadden nood aan sport uit liefde, uit luiheid, uit ongezondheid. Met hun opkomst was de fitnessclub ‘Gymnastiek’ gered van hun gedoemde ondergang.
De verkenners wouden de ene fluostift redden uit zijn eenzaamheid en deden hun uiterste best om hun vierling te splitsen, zodat de fluostift niet één maar vier nieuwe vrienden zou hebben.
De voorstam zocht uit wie er beter geliefd was door het publiek: de potloden (boeeee) of de fluoristische gymnasten (whiiiiiiiiiiiiiiiihoeeeeewww).
Al dat is leuk meegenomen en tot dan toe amuseerde iedereen zich te pletter. Maaaaar het is en blijft overgangsweekend. En het moment van de waarheid was aangebroken.
Om het extra spectaculair en lang te maken, hadden wij reeds wat oudleiding opgetrommeld om ons te vergezellen en de ketting op een mooie lange lengte te houden. Van de kleinste tot de grootste werd iedereen overgesmeten naar zijn nieuwe tak. En met spijt in ons hart moesten we ook leiding ‘weg’smijten. Wij danken Julie, Marie V., Sara, Elise en Jb voor hun jarenlange inzet in de scouts!
Zondag werd na een stevig ontbijt en het opruimen van de kamers en tenten een fantastisch spel gespeeld. Kapoenen, welpen, jojo’s, verkenners en voorstammers werkten samen in groepjes om danspasjes te verdienen. Na al dat rennen, ravotten, spelen, … was ons ontbijt alweer verteerd en was het tijd voor een nieuwe lading eten. De hotdogs waren in 1,2,3 op. Met ons goed gevulde magen waren we klaar voor het vervolg van het spel. Per groep werden de verzamelde danspasjes in een mooi geheel gegoten. En het mag gezegd worden, er zit behoorlijk wat danstalent in Saeftinghe. (Zie onderstaand filmpje)
Moe van het dansen kropen we terug voldaan op de bussen. Onze armspieren waren we aan het stretchen en onze lippen aan het losmaken. Klaar om mama, papa, broers en zussen te omhelzen en kussen.
Alweer een weekend om nooit meer te vergeten, en een prachtige start van het nieuwe scoutsjaar.
Bedankt Heleen, Arthur en Emilie voor de spectaculaire organisatie en aan de fouriers voor de culinair hoogstaande gerechten!
Stevige linker,
De leiding.
